Schoonmoeders is in da house

Haar bezoek aan ons hier stond al even gepland, maar wanneer het echt zou gebeuren wist niemand. Iedere keer kwam er iets tussen en er waren dagen, dat ze zich niet goed genoeg voelde om de trip te ondernemen. Het is op zich "maar" anderhalf uur verderop, iets wat hier in dit land echt niet lang reizen is, maar wanneer je op leeftijd bent en niet altijd helemaal fit is het best een onderneming. Tel daarbij op de "stop-and-go's", die ze hier op dit moment op de route hebben en je bent nog langer onderweg dan de anderhalf uur, die er normaal gesproken voor staat.

De "stop-and-go" wil zeggen, dat ze op een tweebaans weg aan het werk zijn en daarbij een deel van 1 helft afsluiten. Dan wordt ervoor gezorgd, dat 1 deel stopt en wacht, zodat de andere helft kan doorrijden. Wanneer je pech hebt sta je dan zo'n 20 minuten per keer te wachten. En die pech had Pam (schoonmoeder heet Pamela, maar we noemen haar allemaal Pam) dus gisteren.

Maar goed, uiteindelijk kwam ze aan met een auto vol met spullen, eten en niet te vergeten haar hondje en kanariepiet. Vogeltje kreeg bijna een hartstilstand toen ik zijn kooi neerzette op een geschikte plek in huis. Ineens sprong hij op de grond en ik hoopte maar, dat 'ie weer zou herstellen. Wat hij/zij gelukkig ook deed, in de avond mochten we genieten van een prachtig kanarieconcert!

Na heel wat keren op en neer gelopen te hebben naar de auto om alle spullen in huis te krijgen, samen met Glen, konden we uitendelijk de auto op slot doen en koffie of thee maken voor onze nieuwe logee. In de middag wat rondgerommeld, ik wat gewassen en aan een nieuwe legpuzzel begonnen, Pam al haar dieren en spullen zo georganiseerd, dat ze eindelijk kon ontspannen. 

Nadat Glen wakker werd na zijn middagdut gingen we naar het strand met zijn vieren: Pam, Glen, Dixy (hondje van Pam) en ikzelf. Glen had een nieuw soort board kunnen lenen van een vriend, een Malibuboard. Ik wist niet dat je zoveel verschillende soorten boards had om te surfen, maar ik leer iedere dag hier in Surfmekka. Hij had het er al weken over en nu was het eindelijk zover, hij kon gaan spelen in de golven met zijn nieuwe aanwinst. Zo leuk om te zien, bijna 55, maar met dit soort dingen nog zo blij als een kind. Gelukkig maar. Ik vind het altijd zo jammer, wanneer mensen hun enthousiasme en blijdschap verliezen wanneer ze "volwassen" zijn. 

Je altijd maar gedragen op een bepaalde manier, omdat "het hoort" is zo jammer, wanneer je daarbij jezelf en hoe je je echt voelt niet meer aan de buitenwereld laat zien. Glen heeft daar zijn hele leven geen last van gehad, gelukkig en ikzelf word er ook steeds beter in. Ik ben wie ik ben en wanneer je het niet leuk vindt, dan is dat heel jammer, maar ik ga me niet meer aanpassen om leuk gevonden te worden. Dat heb ik in het verleden teveel gedaan. Het rotste gevoel daarvan vind ik achteraf, dat je je juist in gezelschap van mensen, die dus helemaal niet bij je passen, vreselijk alleen voelt. Je voelt je eenzamer, dan wanneer je echt alleen bent zeg maar. Een vreselijk gevoel en daar zeg ik inmiddels al wat jaartjes "nee" tegen gelukkig.

Maar goed, verder bij waar ik was... Glen ging het water op met zijn Malibuboard en Pam, Dixie en ik installeerden ons op onze handdoeken op het strand. Na een regenachtige start van de dag werd het uiteindelijk een prachtige dag en het was heerlijk weer te genieten van het zonnetje op onze ruggen. We hebben genoten van Glen, die zo'n plezier had op/in het water en ik was alweer verrast over hoe goed hij dat kan. Maar ja, hij is soort van opgegroeid in de zee, dus wat wil je. Je ziet dat hier trouwens heel veel en dat is zo gaaf om te zien: kinderen, die al van heel jong vertrouwd raken met de oceaan en de grootste lol hebben in de golven.

Ze hebben hier een wekelijks iets, wat "Nippers" heet. Ieder weekend komen kinderen van allerlei leeftijden, maar dus ook al vanaf jong naar het strand en leren ze onder begeleiding van volwassenen zwemmen, maar ook hoe je de zee moet "lezen" om het zo maar te zeggen. Hoe je onder een golf doorduikt, wat je moet doen wanneer je in een "rip current" (stroming) terecht komt en hoe je een ander kunt helpen, wanneer die in de problemen komt. Wanneer de kinderen klein zijn heet dat Nippers, wanneer ze groter en ouder zijn heet het Lifesaving. En er worden in de verschillende leeftijdscategorien ook competities gehouden, het is een sport hier.

De groteren hebben ook ieder weekend dienst en zijn daar met een paar jongens en meiden aanwezig op het strand, om de strandgangers in de gaten te houden en eventueel te helpen wanneer ze de zee ingaan. Wanneer je er geen verstand van hebt, kun je hier nogal snel in de problemen raken namelijk. Wat dat betreft is een oceaan toch wat anders dan de Noordzee zeg maar. Al moet je dat ook nooit onderschatten natuurlijk, iedere zee of oceaan heeft gevaarlijke stromingen.

Toen Glen weer op het strand kwam gebaarde hij me zijn kant op te komen, het was tijd voor onze bijna dagelijkse zwemsessie. Er waren amper grote en heftige golven en het was zo heerlijk weer! Ik raak steeds meer gewend aan de golven die er zijn en weet steeds beter hoe ermee om te gaan zonder half in paniek te raken. De temperatuur van het water was fantastisch en omdat het zo rustig was, was het ideaal voor mij om ook eens onder de golven door te duiken. Niet dat het echt nodig was, maar dit was de ideale conditie, omdat te leren zonder dat je meteen in een soort van wasmachine terecht komt wanneer het misgaat. Heerlijk was het en ik wilde eigenlijk niet meer uit het water komen. Maar goed, uiteindelijk zul je toch moeten natuurlijk.

Terug naar huis, genieten van een heerlijke douche en joggingbroek en gemakkelijk shirt aan. Klaar voor een glaasje rode wijn en een braai. Er was niet heel veel vlees om klaar te maken, maar voor Glen is een stukje genoeg om de braai aan te steken. En ik moet zeggen, het was uiteindelijk fantastisch. We zaten met zijn drieen buiten, het was windstil, het vuurtje brandde lekker en de maan en de sterren waren echt prachtig. Glen maakte zijn stukje vlees klaar, ik maakte binnen de groenten klaar. Vandaag champignons, knoflook en de resten van een vegetarische lasagne, die we hier ontdekt hebben en wekelijks kopen bij een plaatselijke bakker met allerlei overheerlijke broden en ambachtelijke voedingswaren.

Na het eten ging Dixie nog even naar buiten voor haar plasje, zodat ze klaar was voor de nacht. Het was alleen zo pikdonker buiten, dat Pam niet kon zien waar ze nou naartoe gelopen was. Zaklamp mee en zoeken dus. Het was van binnenuit eigenlijk heel grappig om te zien. Een zaklamp, die duidelijk aan het zoeken was en Pam, die maar aan het roepen was buiten, samen met Glen. Uiteindelijk bleek dat het arme beest van het deck gevallen was, dus het was logisch dat we haar niet konden vinden. Eind goed al goed, Dixie gevonden en klaar voor de nacht.

Tijd voor onze kop thee voor het slapen gaan, Pam drinkt altijd nog koffie, met melk, suiker en een Rusk (een soort harde koek, die echt Zuidafrikaans is en je in je koffie of thee doopt). Glen en ik proberen Pam al jaren van de suikers af te krijgen, maar ik geloof niet dat het gaat werken. Al zou het heel wat schelen in hoe moe ze zich altijd voelt. Ongelooflijk hoeveel suiker een mens in een dag kan eten/drinken. Maar goed, ik heb het persoonlijk opgegeven. Zij maakt haar keuzes, ik maak ze voor mezelf.

Ik zat al aan mijn thee, toen ik ineens een hoop gegiechel en gelach hoorde vanuit de keuken. Alleen al door het zien en horen van het lachen van Pam en Glen moest ik ook lachen, ik kon niet anders. Bleek uiteindelijk, toen iedereen weer normaal kon praten, dat Pam in plaats van de bruine suiker in haar koffie, de broodkruimels voor de vogel in haar koffie had gedaan. Oud worden gaat met gebreken zeg maar, de koffie smaakte niet zoals anders. 

Nieuw kopje koffie met de echte suiker dit keer en het was tijd om een einde te breien aan alweer een mooie dag.

Inmiddels zit ik weer te tikken hier met een kop koffie. Grappig hoe de komst van Pam ook weer nieuwe geluiden met zich meebrengt trouwens. Toen ik beneden kwam vanochtend zat ik wakker te worden en hoorde ik ineens een geluid, dat het meest leek op een dier wat iets aan het eten was. Snel naar boven, in mijn hoofd was het een grote hagedis, die een kakkerlak aan het eten was. Mijn redder in nood (Glen natuurlijk) ging even kijken en het bleek heel wat simpeler te zijn: de kanariepiet, die in zijn kooitje zat te eten.... Ik had de kooi helemaal over het hoofd gezien, door de deken die eroverheen gedaan was, om hem/haar gisteravond rust te geven.

Okee, de kust was weer veilig, terug naar beneden...

Wat vandaag brengt is een grote verrassing, we gaan het weer zien. Twee van mijn liefste vriendinnen zijn jarig vandaag, Happy Birthday to Jolien en Franka!! Hopelijk hebben jullie beiden een prachtige dag, worden jullie heerlijk verwend en gaan jullie een prachtig nieuw levensjaar in met veel liefde, geluk en vooral een goede gezondheid! 🎊🍀

Prettig weekend allemaal en tot weer een nieuw hoofdstuk van onze avonturen hier,

Liefs,
Ingrid ❤️