Good Morning!

Zondagochtend, ik kijk op m'n telefoon en zie dat het 05.45 is. Yes, het is ochtend, ik kan weer opstaan. Ik kan me de dag niet heugen, dat ik uitgeslapen heb. 's Avonds kan ik niet wachten naar bed te gaan, wanneer het licht weer door de gordijnen piept, kan ik niet wachten weer op te staan. Klaar voor weer een nieuwe dag! Fris en fruitig! 🌸

Naar beneden, waterkoker aan, gordijnen open, genieten van alweer een prachtige zonsopkomst met een kop koffie. Sinds we hier zijn drinken we eigenlijk alleen nog maar van die instant koffie thuis. Grappig genoeg vind ik het helemaal prima. Wanneer we dan in een koffietentje zijn geniet ik nog meer van mijn cappuccino met amandelmelk. Zo fijn, die zijn hier echt overal te krijgen en zo kan ik toch genieten van een cappu zonder dat ik last heb van de normale melk. Scheelt toch een rotgevoel in mijn buik.

Dadelijk weer mijn pilletjes foliumzuur innemen en dan is het hele medicijngebeuren weer even gedaan voor een week. Iedere week neem ik op zaterdag een hele zwik MTX in ( Methotrexaat ) voor mijn gewrichten. Het is best heavy stuff eigenlijk, het is een soort chemo. Je immuunsysteem wordt onderdrukt, om te voorkomen, dat de pijn in mijn lijf weer opvlamt. Degenen, die mij al wat langer volgen op Insta of mij kennen uit het "echte" leven, weten dat ik er op zijn zachtst gezegd niet blij mee ben. Er zijn wat lastige bijwerkingen en het is heftig voor lever en nieren.

Maar na de laatste periode van heel veel pijn en beperking in mijn lijf ben ik gezwicht. Inmiddels slik ik deze medicijnen alweer bijna een half jaar en het lijkt het helpen. Al voel ik de laatste paar dagen mijn vingers en tenen af en toe. Misschien is het de hitte, waardoor je lijf toch vaak wat opzwelt. Tenminste, ik heb dat gevoel altijd wanneer het erg warm is. Het is een rare aandoening, dat reumagebeuren. Het is sluipend aanwezig en ik moet zeggen, dat ik soms in paniek raak, wanneer ik ook maar iets voel. Een periode zoals ik vorig jaar 2x meegemaakt heb, wil ik liever niet meer meemaken.

Naast de medicijnen doe ik zelf zoveel mogelijk om pijn te voorkomen, door zo goed mogelijk te eten, waardoor de verzuring in mijn lijf tegengegaan wordt. Geen vlees, veel groenten en fruit, weinig tot geen zuivel, geen toegevoegde suikers en geen gefrituurd eten. Het klinkt allemaal heel streng en rigoreus, maar wanneer dat meehelpt zo weinig mogelijk last te hebben van pijn en bewegingsbeperking vind ik het helemaal prima. 

Wanneer we terugkomen uit Zuid-Afrika gaan er rontgenfoto's van mijn handen en voeten gemaakt worden, om te kijken of er schade is aan de gewrichten en wanneer ik dan nog steeds heel weinig tot geen klachten heb, gaat de MTX afgebouwd worden. Ik heb nog steeds de hoop, dat ik kan afbouwen tot 0, de reumatoloog hoopt dat van harte met mij, maar heeft me ook gewaarschuwd, dat ik misschien al blij moet zijn met 2 per week. We gaan het zien. 

Ik moet zeggen, dat ik zo ontzettend blij ben met mijn reumatoloog. Ik voel echt, dat ze met me mee wil denken en me ook niet veroordeelde toen ik in eerste instantie niet aan de medicatie wilde. Toen ik de eerstvolgende keer daarna terugkwam en toch de medicatie wilde proberen, omdat ik niet meer wist hoe ik kon bewegen, heeft ze me nooit veroordeeld of het gevoel gegeven, dat het mijn eigen schuld was. Ze had oprecht met me te doen en zei, dat het heel normaal was, dat ik het eerste zelf wilde proberen. 

Veel mensen nemen de pillen en gaan door met leven, wat overigens prima is wat mij betreft. Ieder zijn of haar ding zullen we maar zeggen. Ikzelf wil altijd kijken wat ik zelf kan doen en wat er achter de aandoening of ziekte zit. In mijn beleving word je nooit zomaar ziek of krijg je pijn. En sinds ik wat boeken gelezen heb van verschillende mensen ben ik er nog meer van overtuigd, dat er ook mentaal heel veel blokkades kunnen zitten die voor ellende zorgen in je lijf. Een paar mooie aanraders zijn "Wanneer je lichaam nee zegt" van Gabor Mate, "You can heal your life" van Louise Hay en "De Fontijn" van Els van Steijn. Wanneer jezelf of iemand in je naaste omgeving lichamelijke problemen heeft en openstaat voor verder kijken dan de diagnose van een arts, zijn dat echte "must reads" in mijn ogen.

Deze drie maanden in Zuid-Afrika zijn we ook aangegaan, omdat we wilden zien wat de ontspanning en wat het warme weer voor mijn lijf zou doen. Alhoewel Glen natuurlijk heel graag naar zijn thuis wilde, deed hij het in eerste instantie voor mij. Het is hier nu eenmaal wat warmer en minder vochtig en dat zet zoden aan de dijk. Een prima excuus om de komende jaren misschien vooral in die koude en vochtige maanden deze kant op te gaan. Ik hoop, dat dat mogelijk blijft. Ook dat zullen we gaan zien. 

Grappig eigenlijk. Wanneer ik begin aan deze stukjes tekst weet ik van tevoren eigenlijk nooit wat ik wil of zou moeten schrijven. Ik begin en uiteindelijk heb ik dan een stuk tekst, waarvan ik hoop dat het voor jullie interessant genoeg is. 

Het belooft hier weer een prachtige dag te worden, waarvan we ontzettend gaan genieten. Het wordt een van de weinige dagen met weinig tot geen wind, lekkere temperatuur en goed gezelschap. 

Ik wens jullie een fijne zondag, tot een volgende keer!

Liefs,
Ingy ❤️ (zoals ze me hier noemen)