Finally!

Kennen jullie dat gevoel? Dat je iets zegt, wat er helemaal uitkomt zoals je het niet bedoeld hebt? Dat je denkt: "ooo nee, maar dat was echt niet mijn bedoeling!"

Zoiets gebeurde mij gisteren en we lachen er nu samen iedere keer om wanneer we eraan denken. Want de timing was eigenlijk heel grappig, maar voor het meisje wat ons bediende misschien niet echt.

We zaten in een nieuwe coffeeshop/lunchroom "The Kitchen" in Saint Francis Bay, het dorpje even wat verderop. Glen paddelt wekelijks met de man van de eigenaresse en we hoorden van Margie, dat de carrotcake "to die for" was. Tja, dat waren dus twee redenen om daar naartoe te gaan. Ten eerste vinden we het gewoon leuk, om kleine ondernemers te steunen en ten tweede is Glen nogal gek op carrot cake. Maar dan moet het wel echt goede zijn. Bo maakt het als de beste; stiekem vind ik haar carrot cake altijd nog de aller- allerbeste!

Afijn, we komen binnen en kiezen een fijn plekje buiten uit; de regen is inmiddels weggetrokken en het is ondanks het regenachtige weer nog steeds heerlijk qua temperatuur. Op de menukaart staat al vermeld, dat het wat langer kan duren. Alles is homemade en het personeel is nog niet heel lang in dienst, ze zijn pas vorige week open gegaan. Wel heel fijn eigenlijk, dat dat meteen wordt vermeld. Voorkomt waarschijnlijk veel ongeduld en gemopper. Het was ook te merken, dat iedereen zijn plekje nog moest vinden, maar dat is logisch. 

Het meisje wat ons kwam helpen, was heel lief, maar ook heel onzeker. Maar goed, dat zou ik ook zijn denk ik. In mijn werk als medisch secretaresse voelde ik me als een vis in het water, omdat het bekend was. Zet je mij neer in een restaurant om bestellingen op te nemen en te bedienen en ik voel me waarschijnlijk net zo onzeker. Al zou ik het zeker willen proberen. Op de een of andere manier lijkt de horeca me ontzettend leuk, al realiseer ik me, dat het keihard werken is waarschijnlijk.

Glen bestelde zijn koffie met (natuurlijk) een carrot cake en ik ging voor de almond cake met blueberries naast mijn vertrouwde cappuccino met amandelmelk. Voor degenen onder jullie, die na een cappuccino ook zo'n buikpijn hebben en het gevoel alsof ze opgezwollen zijn als een volwassen olifant: probeer eens plantaardige melk. Gewoon even een tip tussendoor ;).

We zaten lekker te kletsen en naar de golfers te kijken; het terras kijkt rechtstreeks uit op de golfbaan. Na wat mooie acties van oudere mannen in golfkarretjes, bespraken we wat we de rest van de dag zouden gaan doen. Glen zou zoals iedere woensdag gaan paddelen op de rivier, maar de middag was nog blanco en schoonmoeder had in de ochtend al doorgegeven dat ze donderdag pas onze kant op zou komen.

Nu heeft Glen al sinds het begin van de vakantie een boek op een tafeltje in de huiskamer liggen, maar op de een of andere manier is het er nog niet van gekomen daar aan te beginnen. Dus toen we bedachten wat we 's middags konden gaan doen, zei Glen, dat 'ie wel eens aan zijn boek zou kunnen beginnen. Toen hij dat zei, was mijn reactie een enthousiast en wat luider uitgesproken "FINALLY!".

Precies op dat moment komt onze serveerster met een dienblad met daarop onze koffie en Glen wist niet hoe snel hij zijn excuses moest maken voor mijn uitspraak, terwijl ik eigenlijk nog helemaal niet doorhad wat er aan de hand was. Totdat "the penny dropped", oftewel het muntje viel... Het meiske dacht, dat ik dat zo zei, omdat we hadden moeten wachten op onze koffie. Totaal niet mijn bedoeling, want ik reageerde op Glen. Maar goed, wat ik dus eerder al zei, die timing he...

Ik voelde me zo rot, want ze was al zo nerveus, maar goed ik realiseerde me ook wel meteen, dat het geen opzet was van mijn kant. De rest van de dag was het woord "finally" iets wat nog vaak herhaald werd en iedere keer schoten we weer in de lach.

We hebben uiteindelijk genoten van de heerlijke koffie en cakes, het is zeker een plek waar we nog vaker naartoe zullen gaan. Weer een fijn adres erbij voor lekkere koffie, cake of lunch.

De dag is hier alweer begonnen met regen, maar aangezien het hier hard nodig is, hoor je mij niet klagen. Genoeg zon gehad al en het is nu eenmaal niet altijd feest, ook hier niet. Straks komt schoonmoeders en Glen gaat zo de schoonmoeder van zwagerlief (de broer van Glen, waarvan we het huis huren en die zelf in Vanuatu woont) behandelen, ze heeft nogal last van haar rug en dan is een chiropractor in de buurt altijd meegenomen natuurlijk. Ik geloof dat ik mezelf ook maar even op de bank neerleg, voelt toch altijd weer beter, ook al heb ik geen acute klachten nu.

Anyway, ik wens jullie weer een fijne dag, maak er iets moois van!
Liefs, Ingrid