Welcome to Africa!

De regen komt als een malle neer op het dak terwijl ik dit schrijf. Toen ik vanochtend wakker werd en het hoorde, bedacht ik me dat alles hier in Afrika wat rauwer is. Het is geen land voor sissies ( watjes ).

Wanneer het waait, waait het hard en is er geen code oranje; het leven gaat gewoon door. Wanneer het dan eindelijk regent, is het een regenbui waar je U tegen zegt. De oceaan is heftig, de omstandigheden zijn heftig voor veel mensen.... Ik heb al vaker tegen Glen gezegd, dat mensen hier harder zijn dan bij ons. Niet hard in de zin van gemeen of onaardig, maar ze kunnen tegen een stootje zeg maar. Ze zijn gewend  voor zichzelf te zorgen, want de overheid doet dat niet. Nu moet ik zeggen, dat onze overheid de laatste jaren ook te wensen overlaat, maar de basis voorzieningen zijn in Nederland beter. 

Anyway, het wordt een dag om te lezen, series te kijken, te schilderen, te kletsen met schoonmoeders. We hebben Pam of Granny, zoals we haar eigenlijk allemaal noemen, afgelopen donderdag opgehaald vanuit het ziekenhuis. Ze moest wat onderzoeken ondergaan, om te kijken of er iets ernstigs aan de hand is met haar. Gelukkig is er niets gevonden wat interventie nodig heeft. We mochten haar meenemen naar ons thuis hier in Cape st. Francis. 

Het was zo grappig. Toen we haar ophaalden in het ziekenhuis, was ze nog half dronken van de verdoving. Ze wilde perse lopen aan mijn arm en bleef maar giebelen over van alles wat in haar ogen op dat moment  grappig was. Wij konden niet anders doen dan met haar mee lachen. Het was waarschijnlijk een combi van verdoving en opluchting. Meteen na het onderzoek werd aan Granny & Glen verteld door de arts wat er aan de hand was en dat was niets om ons zorgen over te maken. 

We gingen eerst naar haar huis, waar haar koffer al klaar stond. Ze had zich zo verheugd om eindelijk bij ons te kunnen zijn, nadat ze de afgelopen weken iedere keer wel wilde, maar niet kon door haar eigen gezondheid en door de gezondheid van haar lieve hondje, Dixie, die ze uiteindelijk heeft moeten laten inslapen. Ze was toe aan een weekje uitrusten en waar kan dat beter dan hier in de natuur met zoon- en schoondochterlief. Wij hadden onze koffer mee voor het geval ze nog niet fit genoeg was om de rit van PE naar Cape st. Francis aan te kunnen. We gingen ervan uit, dat we 1 of 2 nachtjes bij haar zouden blijven en haar dan mee zouden kunnen nemen.

Daar wilde ze niets  van weten; "just put me and my bird in the car, let's go!", was haar devies. Tja en wanneer Granny zo zeker is van zichzelf, wie zijn wij dan om dat tegen te spreken... De vogel (Sunshine, een kanariepiet van 13 jaar oud) ging met Glen mee in haar auto, Granny stapte bij mij in en 1,5 uur later waren we "thuis". Kopje koffie, middagdut en ze was weer helemaal de oude, blij dat ze er eindelijk was. 

We zijn inmiddels wat dagen verder en het is eigenlijk de eerste keer sinds ongeveer 30 jaar denk ik, dat Glen en zijn moeder wat tijd samen hebben. Omdat we de afgelopen keren hier vaak te kort hier waren of er andere dingen op het programma stonden hebben we nu de tijd om elkaar weer een beetje te leren kennen. Zo voelt het tenminste. Ze zegt het ook iedere keer: "oh guys, I am so happy to be able to finally spend some time with you and get to know you better". 

Iedere ochtend gaan we iets doen, 's middags rusten we uit en 's avonds kijken Granny en ik samen "onze serie: The designated survivor". Het zijn nog al wat seizoenen en afleveringen en we hebben nog even te gaan. Ik was er al aan begonnen voordat ze hier was, maar toen ze zag welke serie het was zei ze meteen, dat ze er ook aan begonnen was, maar het nooit afgekeken had. Dat kwam prima uit dus; iedere avond kijken we samen 2 of 3 afleveringen, Glen heeft er geen geduld voor en die kijkt meestal op zijn laptop wat anders. Iedereen blij. Het is wel leuk eigenlijk, dat Granny en ik samen iets gevonden hebben wat we allebei leuk vinden. Al is het dan maar tv kijken.

Het is prima om haar bij ons te hebben, ze rommelt wat rond, doet wat verstelwerk aan broeken, zorgt voor haar vogeltje en praat veel in zichzelf. Ik denk dat dat vanzelf gebeurt wanneer je al zolang helemaal alleen met je hondje en vogeltje leeft. We laten haar maar; ze is gelukkig en dat is het belangrijkst. Haar korte termijn geheugen laat te wensen over en er wordt vaak hetzelfde gevraagd, waar we dan iedere keer weer hetzelfde antwoord op geven. Ze zegt zelf ook dat ze weet, dat ze dingen vergeet of niet meer weet; "I know, I know, I am loosing my marbles". Oftewel, "ik weet het, ik weet het niet meer allemaal, mijn hoofd  voelt af en toe als een vergiet".

Op zich niet heel ernstig, we vergeten allemaal wel iets, maar dit is wat meer als af en toe iets vergeten of niet meer weten. Glen's geduld wordt af en toe op de proef gesteld, wanneer er pincodes ingetoetst moeten worden. Zo lief hoe hij dingen aan het regelen is voor zijn moeder. Het kwam de afgelopen keren altijd neer op de schouders van zwager en schoonzus, nu nemen wij het voor onze rekening. Dat is wel het minste wat we kunnen doen.

Gisteren was een dag, waarop we verschillende dingen voor haar moesten regelen bij de bank, wat uiteindelijk allemaal wel meeviel. Maar wanneer je niet weet wat of hoe, dan is het iets waar je als een berg tegenop ziet. Nadat alles geregeld was, kwam Glen met het ultieme idee, om te gaan lunchen bij de Walskipper in Jeffrey's Bay. Een restaurant, gespecialiseerd in vis en alles wat uit de zee komt, waar je letterlijk met je voeten in het zand zit aan tafel. Ook voor de vegetariers hebben ze twee heerlijke keuzes, dus voor mij is het ook een echt feestje daar. 

De vorige keer had ik er een vegetarische curry, dit keer koos ik voor gnocchi met groenten in een heerlijke tomatensaus. Wat was dat lekker! Glen genoot van zijn fish, calamari & chips en Granny smulde van haar garnalencocktail met avocado. We zaten heerlijk buiten, de wind was niet te hard en het zonnetje scheen af en toe door de wolken. Wanneer je ooit in Jeffrey's Bay bent, is dit restaurant een absolute aanrader!

Nadat we weer thuisgekomen waren was het tijd voor een middagdut in huize Potgieter. Ikzelf doe dat niet heel vaak eigenlijk, maar alle Potgieters kunnen niet zonder. Ik ben er inmiddels aan gewend en weet dat het altijd even nodig is. Toen Glen weer wakker was gingen we snel daarna weer naar het strand, om eindelijk weer even te zwemmen of liever gezegd boogie boarden. Het was weer een paar dagen geleden sinds onze laatste dip, aangezien de Oostenwind Bluebottles meegenomen had en daar wil je liever niet mee in aanraking komen. Het lijken kleine, onschuldige soort van kwalletjes, maar wanneer je ermee in aanraking komt kun je in een anafylactische shock terecht komen. Niet erg prettig dus...

De eerste paar stappen waren zoals altijd wat fris, maar toen we onze eerste golf "gepakt" hadden waren we weer helemaal fris en energized. Ik heb het al vaker gezegd, maar wat is het leuk! Bij 1 golf probeerde Glen me van het board af te tippen, maar he, deze chick is daar veel te stabiel voor... Je krijgt mij niet zomaar om! Anyway, we had such fun!!!

Toch wordt het in bikini zonder wetsuit snel wat koud en na ongeveer 20 minuten gingen we weer naar huis. Bizar wat dat heerlijke, frisse zeewater doet met een mens. Ik voel me altijd een soort van superwoman wanneer we dan weer in de auto stappen...

Die superwoman was een paar uur later nergens meer te vinden. Ik had in het begin al verteld over hoe anders dit continent is. Dat is inclusief de dieren en insecten hier. My goodness, de kakkerlakken zijn huge, vliegen ook nog wanneer je pech hebt en deze beestjes zijn dan ook mijn "worst nightmare". Daar kwam gisteren een soort dier bij, waar ik totaal niet op gerekend had. We zaten lekker onze serie te kijken, toen er ineens iets zwarts rondfladderde. Eerst dacht Pam aan een zwaluw, maar aan de manier van vliegen zag ik al dat het heel iets anders was: een vleermuis!

Zien jullie die gedaante onder de blauwe deken met nog een slof, die eronder uit piept? Dat is superwoman van een paar uur geleden! Zo heb ik gezeten, totdat Glen sein "vrij" gaf. Ja, hij was echt naar buiten, de kust was veilig. Ik was er nog niet zeker van, maar er was inderdaad niets meer te zien; ik kon onder mijn deken vandaan komen. Serie afgekeken zonder hysterie en klaargemaakt voor bed. 

Lig ik in bed nog even te lezen, komt er ineens wat zwarts binnenfladderen!!!! Kunnen jullie enigszins begrijpen hoe snel ik uit bed sprong en wat kreten uitsloeg? Ik vloog naar de huiskamer en vroeg mijn redder in nood (Glen) ervoor te zorgen dat het beestje naar buiten ging. Een minuut of 5 later kwam dan eindelijk het sein "vrij". Deze keer was de vleermuis echt weg en konden we gaan slapen. 

Ik geloof dat het door de adrenaline nog wat tijd kostte om in slaap te vallen. Glen lag allang in dromenland toen ik nog naar het plafond lag te staren. Uiteindelijk werd ik vanochtend wakker van de regen, toch een nachtje heerlijk geslapen ondanks alle hysterie. Welcome to Africa!

Maak er weer een mooie dag van, lieve mensen. Tot de volgende keer!