Nog een maand te gaan...

2 April, ongelooflijk, dat we hier al 2 maanden zijn. De tijd vliegt zoals altijd, dat doet het in Nederland en dat is hier niet anders. De dagen, weken en maanden vliegen om. Toen we hier aankwamen leek het zo'n eeuwigheid: 3 maanden! En dat was het natuurlijk ook, maar nu we nog 4 weken te gaan hebben, realiseren we ons steeds meer dat we ruim over de helft zijn. 

En dan...

Daar hebben we het natuurlijk over. Ik ben aan het bedenken wat ik wil gaan doen. Ik had jullie al verteld, dat ik zeker wel iets wil doen. Dit zal iets zijn, waarbij ik mensen kan helpen en begeleiden naar meer welzijn. Op een manier, waarbij ze zelf het heft in handen kunnen nemen. Qua voeding, mentale en fysieke gezondheid. Ik ben naar opleidingen aan het kijken voor Pilates Teacher, heb er een paar gevonden, nu nog een keuze maken. Best moeilijk, want ik heb twee verschillende opleidingen, die me aangeraden zijn door mensen met ervaring in die business, maar mijn gevoel kiest net voor een andere opleiding. Ik laat het nog even rusten, slaap er nog een paar nachten over. Geen overhaaste keuzes meer maken en wanneer over een paar dagen mijn gevoel nog steeds naar mijn keuze gaat, dan zal dat ook mijn definitieve keuze zijn. 

In mijn hoofd heb ik al plannen, waarbij ik ook mijn reumatoloog wil vragen op welke manier ik met pilateslessen ook wat kan betekenen voor mede-reumapatiënten. Ik vind het zo tof, dat ik weer mag genieten van een sterk lichaam en ik wil dat zo graag overbrengen op mensen, die pijn hebben en moeilijk kunnen bewegen. Ze leren, dat ze op een eventueel aangepaste manier toch kunnen bewegen en zich beter kunnen gaan voelen. Dat is wat ik tijdens de opleiding ga leren en dat lijkt me zo gaaf. Privé Trainingen geven, groepslessen daarnaast, eventueel in de buitenlucht wanneer de Weergoden ons goedgezind zijn. Wellicht in de praktijkruimte van Glen; Pilates is een perfecte aanvulling op chiropractie, met het sterk maken van je core (buik- en rugspieren) als basis. 

Nou ja, plannen genoeg, maar nogmaals: geen overhaaste beslissingen. Wat dingen op papier zetten ten eerste. Ik weet wat ik wil doen, ik weet waar mijn passie ligt: mensen helpen. Maar niet meer ten koste van mezelf en graag op een manier, waar ik voor de volle 100% achter kan staan. Waar ik zelf kan bepalen hoeveel, wat, waar en wanneer. Hoe het vorm zal krijgen gaan we zien, ideeën genoeg in ieder geval.

Wat Zuid-Afrika betreft willen we heel graag, voor zover dat mogelijk blijft, eens per jaar een paar maanden hier zijn. We hebben het hier zo ontzettend naar ons zin; de rust, de natuur, de mensen… We leren steeds meer mensen kennen en we hebben natuurlijk een klein deel van Glens familie hier. Er zijn 3 broers en er woont er nog 1 in Zuid-Afrika. 

Maar goed, dat hebben we in Nederland natuurlijk ook. Ik heb het al eerder gezegd: wat zou het mooi zijn wanneer ik mijn favoriete, liefste mensen van daar hier naartoe kan brengen. Maar dat is niet de realiteit, dus heeft het ook niet veel zin daar heel lang over na te denken. Voorgoed hier zijn is wat ons betreft zeker op dit moment geen optie. Onze lieve meiden hebben een basis nodig in Nederland en die is nu in Dordrecht. Wanneer ze over wat jaartjes gesetteld zijn kunnen we weer verder kijken, maar voor nu is een paar maanden per jaar hier mogen doorbrengen al meer dan ik ooit had kunnen dromen.

Het afgelopen weekend was weer zo’n prachtig voorbeeld van hoe het hier gaat, qua sociaal leven. Het stel, dat we twee weken geleden hebben leren kennen via de jongste broer van Glen, was weer hier voor het paasweekend. Zijn ouders wonen hier in CSF en zijn broer heeft hier een vakantiehuis. Op zondag kwam Margie aan de deur, om ons uit te nodigen voor een braai (Zuid Afrikaanse BBQ, die heel de avond duurt en eigenlijk helemaal niet gaat om het snel klaarmaken van wat vlees, vis of groenten. Het draait vooral om het vuur en de gezelligheid eromheen ). Anyway, haar zoon had gedoken en een grote vis gevangen. De hele familie met aanhang zou komen, maar er was genoeg voor nog twee mensen, wij dus.

Daar aangekomen bleken er nog allerlei andere familieleden te zijn, waarvan ik echt niet meer alle namen weet en hoe ze in het plaatje pasten. Maar het leuke was dus, dat we uitgenodigd werden bij de familie, terwijl we ze eigenlijk amper kenden. We werden voorgesteld aan iedereen en we hebben ons geen seconde vreemden gevoeld. Ik zat buiten te kletsen met de zus van de moeder van Andrew ( volgen jullie het nog?); haar naam is Liesbeth en zij is 54 jaar geleden op 15-jarige leeftijd van Nederland naar Zuid-Afrika verhuisd. Dat was natuurlijk meteen een klik. We begonnen in het Nederlands, maar grappig genoeg schakelden we snel over op Engels. Nederlands is voor haar nog steeds prima te doen, maar Engels gaat inmiddels gemakkelijker en ook voor mij is dat geen probleem.

Glen was binnen en kletste honderduit met de mensen, die binnen zaten. Alles bij elkaar waren er ruim 20 mensen denk ik. We kwamen als vreemdelingen binnen en toen we weggingen, voelden we als deel van de familie. Er wordt niet moeilijk gedaan over het dekken van de tafel of hoe het huis eruit ziet. Niemand maakt zich druk over of het allemaal wel netjes is en er zijn niet echt regels. De ene loopt op blote voeten, de andere op slippers en de volgende op sneakers. Je neemt allemaal zelf mee wat je graag drinkt, een zak chips of andere snacks voor de gezelligheid en kletst totdat het vlees, of in dit geval de vis klaar is. Dit duurde uiteindelijk 2,5 uur, maar er was geen moment dat we daar aan dachten. 

Toen de vis klaar was werd hij verdeeld over iedereen, er was een pan rijst en er was een grote salade en dat was het. Je pakt je bord, schept op, pakt je bestek en gaat zitten waar je wilt zitten. Het is voor de gemiddelde Nederlander waarschijnlijk een ongeorganiseerde bende, maar zo ontzettend gezellig. Er wordt niet gekeken wie wat voor kleding aanheeft, merken zijn totaal niet van belang, want daar heeft de gemiddelde Zuidafrikaan helemaal geen geld voor. Dat zal in Johannesburg of Kaapstad vast anders zijn, maar in Port Elizabeth en omgeving dragen de mannen shorts, shirt en teenslippers en de vrouwen een zomerse jurk of ook shorts, shirt en slippers. Easy, peasy…

Het was een heerlijke avond met veel gezelligheid en een hele lekkere vis. Ik ben totaal geen viseter, maar moest dit toch wel proberen. Met succes! Gesmuld heb ik, maar goed, verser dan dit krijg je het ook niet natuurlijk.

Anyway, vandaag weer een nieuwe dag, de wind gaat alweer als een malle tekeer. Het was een weekje wat rustiger qua wind, maar de komende week belooft weer in het teken te staan van veel wind en steeds meer regen. De herfst komt er hier toch echt aan, al is de temperatuur nog steeds vrij hoog. Gelukkig hebben we genoeg boeken en ben ik aan een nieuwe serie begonnen op Netflix: The Designated Survivor. Een hele spannende serie over politiek in Amerika. Spannend, maar je krijgt ook een inkijkje in het hele circus. Wat een poppenkast joh… Je zou zeggen, joh het is een serie, het is niet echt. Maar er zit wat mij betreft altijd een tikkeltje of liever gezegd tikkel waarheid in dit soort series. Heel intrigerend voor mij in ieder geval en ik heb nog genoeg afleveringen te gaan.

Straks gaan we een uurtje meer richting het binnenland rijden. We hebben een leuk adres gekregen van vrienden voor een lekkere lunch, met misschien iets minder wind. Maar goed, voordat we gaan eerst wat rommelen in huis, waaronder de was ophangen. Dat is dan weer ideaal hier, ik hang ‘m op en binnen een uur is alles droog en gestreken door de harde wind. Geen kreukel meer te vinden wanneer ik de was weer van de lijn af haal.

Het is weer een langer verhaal, dan ik gedacht had. Ik ga er nu echt weer vandoor en wens jullie een mooie dag. Hopelijk met wat zonneschijn en meer warmte.

Liefs,
Ingrid