Halleluja!

We hebben een nacht doorgeslapen!

Als je het zo leest lijkt het over een pasgeboren baby te gaan, die maar niet door wil slapen. Maar niets is minder waar. Wij als volwassenen hebben sinds we hier zijn nog geen nacht doorgeslapen. Nu zijn er ergere dingen, maar ik kan je vertellen, dat ik steeds minder waard ben wanneer ik niet goed slaap. Heb het wel echt nodig zeg maar...

De wind is hier namelijk, met uitzondering van een paar dagen misschien, zo hard, dat het in Nederland al 3 weken code oranje zou zijn. Nu staat deze regio erom bekend en heet Port Elizabeth niet voor niets de "windy city", maar het is nu wel heel extreem voor ons gevoel. Port Elizabeth ligt hier een uur vandaan, maar een goede bijnaam voor dit dorp zou "windy village" kunnen zijn.

Het huis, waar we verblijven, heeft een puntdak met balken en als dakbedekking aluminium golfplaten. De "grote" slaapkamer, waar wij slapen, heeft ook dat puntdak met die golfplaten. Man, man, wat maakt dat een herrie wanneer het hard waait. 

Anyway, gisteren toch nog maar eens naar die ene slaapkamer aan de kant van het huis gekeken, die qua wind het best is. Er staat ( of inmiddels stond ) daar een stapelbed. Het onderste bed is een tweepersoons, het bovenste bed een 1,5 persoons. Het probleem was alleen, dat het bovenste bed zo dichtbij het onderste bed stond, dat je er behoorlijk claustrofobisch van werd. 

Toen we nog eens goed keken, bleek, dat je het bovenste bed redelijk gemakkelijk kon verwijderen. Dussss, alweer maakten de boer en boerin (wij dus), een plan en hebben we het bovenste bed verwijderd. Resultaat: tweepersoons bed in een kamer waar je de wind uit het Oosten niet hoort en de vuurtoren je ook niet bereikt met het om de paar seconden binnenzwaaiende licht. 

Resultaat de volgende ochtend: twee uitgeslapen mensen, die zich weer een stuk beter voelen. Ik kan er niet over uit hoe groot het verschil is in hoe je je voelt na eindelijk weer even goed doorslapen.

Helemaal klaar voor de yogales voor Glen en daarna de pilatesles,  die ik sinds vorige week volg hier in het dorp.

Zo trots op m'n vent! Zoals ik in een eerdere blog al vertelde, zeg ik al jaren, dat Glen eigenlijk ook eens aan yoga zou moeten doen. Mannen denken te vaak, onterecht in mijn ogen, dat het zweverig is, maar het is juist het tegenovergestelde. Het zet je met twee voeten op de mat en weer terug in je lijf. Uit je hoofd, even stoppen met denken over van alles en nog wat, maar zorgen dat je lijf de houding kan volhouden en weer soepel wordt. En vooral dat laatste.

Ik weet niet wat het is, maar mannen zijn vaak sterk, maar niet lenig. Korte spieren zal het antwoord zijn, vaak ook door de soort sport die zij beoefenen, waardoor de spieren ook niet verlengen. Yoga is dan juist een mogelijkheid om die spieren wel te verlengen en weer wat soepeler te worden. Nou ja, lang verhaal kort: gisteren had ik een vroege pilatesles, waardoor "onze yoga" er bij in schoot, maar achteraf vertelde Glen me, dat hij zelf wat yoga oefeningen gedaan had. 

En het werkt! Voorover buigen was soort van niet mogelijk 3 weken geleden. Hij bleef met zijn handen hangen bij z'n knieen, maar komt nu echt een stuk verder, zijn rug voelt soepeler en wat voor de vooroverbuiging gold, gold ook voor de hurkzit. Met je hielen op de grond blijven en dan door je knieen gaan tot hurkzit. Ging ook niet echt soepel zullen we maar zeggen, maar nu gaat het eigenlijk prima.

Daar tegenover was ik natuurlijk een zeikerd wanneer het op zwemmen aankwam, of zelfs maar tot kniediep staan in de oceaan. Dat heeft hij me nu geleerd en ik baal ervan, wanneer ik een dag niet de zee in kan. Eergisteren en gisteren kon dat dus niet en ik mis het echt. Dat had je me 3 weken geleden niet hoeven zeggen, want ik had je keihard uitgelachen.

Zo leuk, hoe je elkaar zo kunt helpen met dingen, waarvan je al een heel leven roept: "dat kan ik toch niet', of "dat durf ik niet". Leuk, om nieuwe dingen te leren en in mijn geval ook jezelf weer een beetje te pushen om iets te leren, waar je bang van bent zonder echte reden. 

Vandaag gaan we denk ik iets zoeken wat meer in het binnenland is, zodat we wat minder last hebben van de wind. Want dat is hier ook zo raar, iets wat ik tenminste in Nederland nooit zo heb meegemaakt. Wanneer je hier naar buiten kijkt nu, is het het meest prachtige weer. Blauwe lucht, zon en wanneer je naar buiten gaat kun je lekker in een zomerjurkje en slippers zonder het koud te krijgen. Het is hier 's middags flink heet en de zon is dan zo scherp, dat je er ook maar beter uit blijft. 

Maarrrrr, dan komt die wind. Die zo hard waait, dat je uit je sneakers waait wanneer je wilt gaan lopen en die het heel erg niet prettig maakt, om in je bikini op het strand te gaan liggen. Of je moet gezandstraald willen worden natuurlijk, maar dat is voor de meesten niet het geval. In Nederland is het eigenlijk altijd ook slecht weer wanneer het zo hard waait en wil je vanzelf wel binnenblijven. Grappig hoe we zo bezig zijn met de wind hier, maar misschien is daar ook wel een reden voor, wie zal het zeggen.

Gisteren ook even lekker bijgekletst met onze meiden en ons lieve hondje weer even gezien. Dat is toch wel een uitkomst, dat videobellen via Whatsapp. Je hebt het idee, dat je even bij elkaar bent en dan zie je dat alles dus prima gaat daar. Niet dat ik had gedacht, dat dat niet zou lukken. Ze zijn allebei op een leeftijd, dat ze ook al op zichzelf hadden kunnen wonen. Gisteren had ik een wat mindere dag wat de meiden en Toby missen betreft, maar toen Glen aan ze vroeg of zij ons ook missen, moesten ze een beetje lachen en bleek al snel dat dat niet het geval is. 

Wat wil je ook. Twee zussen, die samen met hun hondje, het rijk alleen hebben en hun dag kunnen invullen op de manier, zoals zij dat willen zonder dat er een ouder vraagt wanneer, waarom of hoe dan. Dan kan ik het missen ook wel weer snel loslaten moet ik zeggen. Het gaat goed met hun daar, het gaat goed met ons hier, dus wat willen we nog meer. 

Want dat dit een goede stap is geweest, is nu al duidelijk. We genieten van iedere dag, maar ook van elkaars gezelschap. Dat is ook wel leuk, om te ontdekken. Dat je na ongeveer twintig jaar veel bezig te zijn met opvoeden van kinderen, werken en een huishouden runnen elkaar niet uit het oog verloren bent en het nog steeds hartstikke leuk hebt samen.

Mijn lijf en hoofd zijn helemaal tot rust gekomen en dat was wat ik hard nodig had. Geen zorgen van anderen, die ik onbewust toch heel vaak mee naar huis nam. Geen verantwoordelijkheden van anderen overnemen, maar even alleen aan mijzelf denken. Mijn gewrichten doen het er prima op en de lagere luchtvochtigheid zal daar ook zijn invloed op hebben denk ik.

Gisteren nog, tijdens de pilatesles, was ik zo blij verrast met wat ik nog allemaal kon en hoe sterk mijn lijf nog steeds is gelukkig. Op deze manier hoop ik de spierkracht weer optimaal te krijgen en mijn gewrichten goed in beweging te houden. Na zo'n periode van pijn leer je vanzelf, dat je sporten en/of bewegen moet zien als een voorrecht eigenlijk. Blij dat ik het weer kan ben ik en ik hoop dat het zo blijft. De toekomst zal het leren, voor nu is het goed zoals het is en daar geniet ik van. Heerlijk!

Liefs,
Ingrid