Waar blijft de tijd….

Op 7 februari kwamen we hier aan in CSF en hoe is het mogelijk, dat we over een week alweer naar huis gaan. Het is zo’n cliché, maar de tijd vliegt letterlijk voor mijn gevoel. Anyway, het waren 3 fantastische maanden en we mogen nog een week genieten hier.

Ik hoor mezelf iedere keer zeggen, dat we nog een week hebben en nu ook nog moeten genieten; niet al bezig zijn met weer naar huis. Maar de waarheid is, dat ik ook wel uitkijk naar weer naar huis. Niet voor Nederland als land, maar voor de mensen en onze diertjes. Veel Zuid Afrikanen snappen niet, dat we het hier zo naar ons zin hebben, terwijl in Nederland “alles zo goed geregeld is”. En dat is misschien wel zo, maar in mijn ogen is het vaak te goed geregeld met alle regels voor van alles en nog wat, waar de brave burgers elkaar dan ook nog op aanspreken.

Wat de meerderheid van de mensen hier weet van Nederland is goede wegen, elektriciteit, tulpen, molens en een regering die voor de mensen zorgt. Die eerste paar dingen kan ik zeker beamen, dat laatste valt te betwijfelen wanneer je naar de laatste 10 jaar kijkt. Ik ken genoeg mensen, die maar moeilijk rondkomen van hun salaris, amper boodschappen kunnen doen, niet naar de tandarts gaan, omdat het te duur is. Hoeveel ouderen zijn vreselijk eenzaam, nu de bejaardenhuizen er niet meer zijn? Hoeveel kinderen zijn er nog zoek en niet bij hun ouders na de toeslagen affaire? En zijn de gedupeerden van het laatste euvel al terugbetaald door onze fantastische regering? Voor zover ik weet niet… Je zou denken, dat in een land waar alles zo goed geregeld is, geen Voedselbank nodig is. Om maar wat dingen te noemen.

Nederland is in ogen van mensen buiten Europa het walhalla, maar ik zie het toch wat anders. Ja, er zijn uitkeringen die hier niet zijn, en je hebt een zorgverzekering, maar veel meer voordelen dan dat zie ik niet. Ben ik te negatief over ons kikkerland? Misschien wel, I don’t know. Misschien ben ik ontzettend bevooroordeeld, doordat ik van jongs af aan mijn ogen al gericht heb op Zuid-Afrika. Als kind via een atlas, de laatste 20 jaren via manlief, die hier zijn jeugd heeft doorgebracht en familie heeft. 

En ja, ik zie de problemen die hier zijn zeker wel. Er is nog steeds veel armoede tegenover mensen, die in grote huizen wonen en zwembaden hebben in de tuin. De wegen zijn dramatisch, soms is het een slalom om de gaten in de weg heen ( potholes ) en je hebt niet altijd elektriciteit. Dat die elektriciteit afhankelijk is van een regering die aan de knoppen draait is heel duidelijk nu. Ineens is er de laatste paar weken geen loadshedding meer en guess what? Volgende maand zijn er verkiezingen, dus ze moeten nu even laten  zien, dat ze hun zaakjes op orde hebben. Waarschijnlijk is er de dag na de verkiezingen weer loadshedding fase 10…. Er is een watertekort, dus je gaat hier niet te lang onder de douche en in bad gaan is soort van not done. Het toilet trek je eigenlijk alleen door bij een nr. 2, want ook doortrekken van een toilet kost water om het zo maar te zeggen. 

Er is een ontzettend hoge crime rate, de grootste steden van Zuid-Afrika staan niet echt als veilig te boek, waarbij Johannesburg de kroon spant. Je moet hier ‘s avonds niet alleen over straat en sommige buurten kom je gewoon helemaal niet. 

Er is nog steeds een groot verschil tussen blank en zwart en dat zal generaties nodig hebben. Maar vergeet niet, dat dat verschil in zoveel meer landen nog steeds bestaat. Zuid-Afrika staat altijd heel slecht bekend om hun apartheidsverleden en dat praat ik zeker niet goed. Maar ik denk, dat er wat dat betreft in bijvoorbeeld Amerika ook heel wat te verbeteren valt en daar hoor je nooit iemand over…

Toch heb ik me de afgelopen maanden niet onveilig gevoeld, behalve de ene keer toen we hier in november waren en ‘s avonds laat in Kaapstad met onze huurauto en geen bereik een verkeerde afslag namen. Dat is trouwens meteen een tip voor mensen, die hier op vakantie komen. Als je ‘s avonds aankomt, alsjeblieft, doe jezelf een lol en boek een nacht in een hotel bij het vliegveld. Haal de auto pas de volgende ochtend op, wanneer het licht is en meteen een stuk veiliger.  Wij belandden door een verkeerde afslag in het pikkedonker, want straatverlichting deed het niet, vlakbij een gebied, waar het ‘s nachts absoluut niet veilig is voor onbenullige toeristen om het zo maar te zeggen. En dan hadden wij al jarenlange ervaring hier, kun je nagaan…

Maar echt, wanneer je je aan een paar regels houdt, dan is het een prachtig land voor een heerlijke vakantie. Hang niet de toerist uit met dure camera’s, sieraden en telefoons. Zorg, dat je wanneer het donker is gewoon thuis blijft en wanneer je uitgaat ‘s avonds met een groep bent. Ga, wanneer je een hike gaat doen in de bergen, nooit alleen. Zorg dat je altijd samen met iemand bent. Heel veel mooie wandelingen zijn trouwens in een natuurgebied, waar je door een poort moet en wat ‘s avonds dicht gaat, dus dat soort wandelingen zijn prima te doen. 

Wat zijn de voordelen dan, hoor ik jullie zeggen. Laten we beginnen met het weer. Je kunt het vergelijken met Zuid-Europa: in de zomer heel warm, in de winter kouder, maar nog steeds prima te doen zonder dat je jezelf helemaal in hoeft te pakken met dikke jassen en sjaals. Al moet ik zeggen dat de winters in Nederland ook niet meer zijn wat het geweest is. Geen grijze dagen, weken achter elkaar, maar genoeg zon, ook in de winter, om ervoor te zorgen dat je genoeg vitamine D binnenkrijgt. Om nog maar niet te spreken over wat het grijze weer in Nederland met een mens doet en het overwegend zonnige weer hier.

Dan de natuur… Man, ik kan er niet over ophouden hoe mooi die is hier. De zee, de bergen, de stranden, de bloemen, planten, de dieren. Je hebt hier eigenlijk alles in 1 land. Van pinguïns in en nabij Kaapstad, tot walvissen, dolfijnen, orka’s en haaien in de zee tot alle wildlife aan land. 

De mensen zijn zo ontzettend open en gastvrij. Ik had het al eerder over de criminaliteit. Dit is echter een heel klein percentage van alle mensen. Het overgrote deel van de mensen ontvangt je met open armen en is bereid huis en haard te delen wanneer dat nodig mocht zijn. 

Dit laatste mochten wij het afgelopen weekend weer meemaken. Een schoolvriendin van Glen, die ik in deze 3 maanden een keer gezien had, toen ze een koffietje kwam doen bij ons, nodigde ons uit voor een weekend in het vakantiehuis van haar broer, ter ere van het 60 jarig huwelijk van hun ouders. Andere genodigden waren vrienden en familie. Een groep van 14 mensen, die elkaar al jaren kenden en daar kwamen wij twee bij. 

Grappig genoeg kregen we een paar weken geleden de uitnodiging en dacht ik als echte Nederlander: “maar hoezo nodigt zij ons uit voor een familie- en vriendenweekend, terwijl ze ons eigenlijk niet zo heel goed kent?” Dit zou in Nederland niet zo snel gebeuren namelijk. Maar goed, wanneer je een uitnodiging krijgt voor zoiets bijzonders zeg je geen nee. Wij niet tenminste. 

Ik was best een beetje nerveus toen we er naartoe gingen; waar komen we terecht, wie zijn de mensen die ook komen, wat gaan we doen, wat wordt er van ons verwacht… Allemaal gedachten, die menselijk zijn en logisch denk ik, maar die ik grappig genoeg ook weer vrij snel kon laten gaan. Als Nicki ook maar het idee had gehad, dat wij er niet bij pasten, had ze ons vast niet uitgenodigd, was onze gedachte.

Toen we aankwamen en kennismaakten, verdwenen alle nerveuze gevoelens als sneeuw voor de zon. Er was in de hele groep niemand, die ons raar aankeek, we waren meteen onderdeel van de groep familie en vrienden alsof het nooit anders was geweest. Er waren leuke gesprekken, er werd veel, heel veel gelachen, we kookten samen, hebben heerlijk door de bush gewandeld, er werd gegeten, gedronken, gedanst en het was een fantastisch weekend met fantastische mensen. 

En het leuke is dan, dat je meteen uitgenodigd wordt voor volgend jaar, iemand anders je uitnodigt om nog te komen eten voordat we volgende week gaan en we zaterdag naar een avondje ABBA gaan van een tributeband met de hele meute. 

En dan is het volgende week zover dat we weer naar huis gaan. Ik kijk ernaar uit, omdat ik de mensen daar gemist heb en natuurlijk onze lieve hondje Toby en niet te vergeten onze bejaarde, maar nog steeds fitte pony Sjonnie. Niet dat ik zo vaak bij hem kom, maar toch. Hij is nu aan het genieten van zijn oude dag op een prachtige plek in de polder.

Volgende week zien we onze meiden weer en ik kan niet wachten tot ik ze weer kan knuffelen. Want natuurlijk heb ik ze gemist! Maar toch is het met facetime allemaal prima te doen moet ik zeggen. Minstens een keer per week bellen we een uur en kletsen we bij en is het helemaal goed. En ook de meiden voelen dat eigenlijk zo. Je mist elkaar natuurlijk wel, maar niet zo erg, dat je het niet naar je zin kunt hebben zonder diegene. En in mijn ogen hoort het ook zo; houden van is loslaten. Het is heerlijk om samen te zijn, maar het ook prima om ieder een eigen leven te hebben. Ik vind het eigenlijk wel heel mooi om te zien, hoe allebei onze meiden prima voor zichzelf kunnen zorgen en op eigen benen kunnen staan.

En natuurlijk is het ook heel fijn om te weten, dat Glen en ik het ook nog prima kunnen vinden samen. Wanneer je als stel kinderen krijgt, draait het ongeveer 18 jaar om kinderen en werk. Tenminste, ik denk dat het in veel gevallen zo is. Het is de kunst elkaar ook nog dan te blijven zien en tijd met elkaar door te brengen. Soms is dat moeilijk en voordat je het weet groei je uit elkaar. Het zal niet de eerste keer zijn, wanneer een stel elkaar nog maar amper kent nadat de kinderen het huis uit gaan. 

De drie maanden met Glen waren echt fantastisch. We hebben nog steeds dezelfde humor, dezelfde doelen en vinden het nog steeds heel fijn om bij elkaar te zijn. Wat een rijkdom is het, om iemand te mogen ontmoeten in je leven, waarmee je zo gelukkig kunt zijn. En dat klinkt heel klef allemaal en geloof me, ook wij hebben onze downs gehad naast alle ups, maar aan de eindstreep van de afgelopen fase in ons leven zijn we nog steeds heel gelukkig samen. Hopelijk komen er nog heel wat jaartjes bij en mogen we samen nog genieten van veel moois wat hopelijk nog op ons pad komt. 

En dan hopelijk met alle mooie mensen om ons heen in goede gezondheid. Want dat is eigenlijk het enige wat je kunt wensen en wat echt belangrijk is. Alle uiterlijke, materiële dingen zijn misschien leuk, maar het belangrijkste in mijn ogen is gezondheid, liefde en connectie met mooie, fijne mensen. Want dat komt bij mij iedere keer weer naar voren; het huis, de auto, het uiterlijk van iemand kan nog zo mooi zijn, wanneer er geen inhoud, liefde en/of connectie is, is het maar een leeg omhulsel.

Het afgelopen weekend bijvoorbeeld, maar ook de afgelopen maanden, stonden totaal niet in het teken van luxe. De inrichtingen waren heel basic, niet hip of mooi, maar functioneel. Want meer dan dat heb je niet nodig. Maar de connectie met mensen was echt en puur. Er werd niet gepraat over kleding, merken en dat soort onbelangrijk geneuzel. Er werd niet gekeken wat je aan had, hoe je eruit zag, want dat was niet belangrijk. Gewoon jezelf zijn. Gewoon anderen accepteren hoe zij zijn, om wie ze zijn. Heerlijk! Ik hou ervan!

Maar goed, volgende week zijn we weer in Nederland en ook al klink ik natuurlijk niet erg positief over ons kikkerlandje, het is prima. Ik heb hele mooie inzichten gekregen hier, ben helemaal tot rust gekomen. Mijn reuma lijkt onder controle en ik weet wat ik wil gaan doen. Weet ook heel duidelijk wat ik niet meer wil en heb ook geleerd, dat ik voor mezelf mag en moet kiezen. 

Ik ga weer genieten van mooie wandelingen in de Biesbosch, lekker bijkletsen met paps en mams, mijn lieve vriendinnen en ga mijn eigen bedrijfje opstarten. Wandelen met mensen, die even wat rust of nieuwe inzichten nodig hebben, wandelen met groepen, genieten van het buitenzijn, van mooie connecties met mensen, de festivals, die er weer aankomen, een opleiding tot Pilates trainer…. Genoeg om heel blij van te worden. 

En dan, wanneer het mogelijk is, volgend jaar weer een tijdje hier naartoe. Om weer lekker even tot de basis te komen en te zien wat we mogen laten gaan (of niet) en welke kant we opgaan. Als we het zo kunnen doen de komende jaren, zou dat natuurlijk wel heel mooi zijn. The best of both worlds, what more does one want?

Heb een mooie dag vandaag, waar je ook bent…

Liefs,

Ingrid ❤️