A shark!!!

Eergisteren aan het einde van de middag staat er ineens een man voor de deur. Ik had geen idee wie het was, maar toen Glen keek kon hij zich heel vaag iets herinneren. Het gezicht kwam bekend voor van jaren geleden en ineens wist hij het weer. Het was Andrew, een vriend van Brad, de jongste broer van Glen. De broer wiens huis wij nu huren.

Even een klein praatje gemaakt in de deur en meteen gevraagd of hij iets wilde drinken. Nee, hij moest verder, had nog iets te doen en zijn vrouw Margie (Margaret) zat in de auto te wachten. Okee, dan lopen we even mee naar de auto, om ook even gedag te zeggen tegen haar. Glen kende haar ook nog van vroeger en ik had haar nog nooit ontmoet.

Grappig hoe je meteen een klik kunt hebben met mensen. Leuk ook hoe ze geen hand gaf, maar een knuffel. Iets wat hier veel meer gebeurt dan in Nederland, al moet ik zeggen dat ik mijn Nederlandse vriendinnen altijd begroet met een knuffel tegenwoordig. Veel gemeender dan de drie zoenen ergens in de lucht vind ik persoonlijk.

Een half uur later stonden we nog te kletsen, het was meteen een  soort gezelligheid. Alsof je elkaar al jaren kent grappig genoeg. Uiteindelijk besloten we de volgende ochtend te gaan wandelen. Langs de wildside, best wel een eindje tot de "blowhole". Geen idee, maar het schijnt heel mooi te zijn. Nummers uitgewisseld en uiteindelijk gingen ze naar huis.

Gisterenochtend kwam al vroeg (zoals afgesproken) een appje, dat de wandeling in verband met het getij niet door kon gaan, die zouden we een andere keer gaan doen. Ervan uitgaande, dat we elkaar wel vaker gaan zien. Andrew zou ons op komen halen om "moddergarnaaltjes" te gaan vangen. Ik wist niet dat het bestond, garnaaltjes die in de modder leven, maar weer iets nieuws  geleerd zullen we maar zeggen. Het was wel grappig om eens mee te maken. 

Ons avontuur begon al met het feit, dat Glen en ik met hem meegingen in zijn "bakkie". Een soort auto, die hier heel veel voorkomt, in Nederland noemen we het ook wel een "pick-up" en dan zijn het vaak van die hele grote Amerikaanse bakken. Hier heeft ieder merk auto wel een "bakkie". Maar goed het betekende dus, dat Andrew ging rijden en Glen en ik samen op de bijrijderstoel moesten. Op zich niet zo'n heel groot probleem, want ik ging natuurlijk gewoon op schoot, maar qua verkeersveiligheid zoals we die in Nederland kennen ongekend. Hier is het allemaal geen probleem, in Nederland waren we bij de tweede bocht waarschijnlijk al aangehouden.

Daar aangekomen, pakte Andrew het ding uit de auto, waarmee hij de garnalen uit de modder ging "pompen" en Glen kreeg de emmer om de gevangen garnaaltjes in te bewaren. Het is een raar ding, een beetje moeilijk te omschrijven, maar het ziet eruit als een blik met een steel eraan. Dat blik gaat in de modder en daardoor springt er hier en daar een garnaal uit de modder. Nou ja, simpele omschrijving, maar ik zou niet weten hoe ik het anders kan vertellen. Ik liep er een beetje achteraan en ik moet je zeggen, dat ik even moest slikken toen ik zag dat ik echt niet langer op slippers kon lopen, maar toch echt met blote voeten in de modder en zeewier moest.

Slaat natuurlijk echt nergens op, maar goed, mezelf even streng toegesproken en uiteindelijk heerlijk gelopen en genoten van al het kleine leven in het lage water. Dat vond ik zo mooi! Wanneer je stilstaat zie je pas hoeveel leven er in het water is. Wanneer je denkt dat je een schelpje ziet, blijkt er een diertje in te zitten en loopt het schelpje vrolijk verder. Nou ja, voor velen wat onbenullig misschien, maar ik houd van die kleine dingen, die vaak zo mooi en groots zijn eigenlijk. Ben altijd blij dat ik het uberhaupt zie en zo kan waarderen. Zouden misschien meer mensen moeten doen?

Maar goed, we liepen zo een uurtje rond, de mannen kletsten wat en vingen garnalen en ik liep op afstand gewoon lekker op mijn manier te genieten van de stilte, de rust en de machtige natuur.

Dat die natuur allemachtig prachtig is, kwam ik die middag ook weer achter. Later in de middag gingen we even de zee in met onze nieuwe vrienden en toen we in het water stonden wees Margie naar de vissers even verderop en zei: "ze hebben een haai!" Mijn Nederlandse brein, die wat dat betreft niets meer gewend is dan National Geographic ging in de overdrive en ik moest het zien natuurlijk. Een haai in het echt zien! 

Vlug ernaar toe gelopen, maar tijdens het lopen merkte ik ook aan mezelf, dat ik het heel dubbel vond. Ik heb persoonlijk niet zoveel met vissen als sport en hoopte in ieder geval, dat ze het beest niet zouden doden, maar terug zouden brengen naar zee en het weer vrijlaten. Toen wij aankwamen waren de twee mannen al bezig met het terugbrengen van het prachtige  dier naar waar het thuishoort. Het was een haai van ongeveer 2,5 meter lang en die ogen....

Mensen, ik kan jullie vertellen dat het indruk gemaakt heeft op mij. Ik had de tranen in de ogen staan, het was zooooo ontzettend mooi!! Er werd luid geapplaudiseerd door alle mensen die zich inmiddels verzameld hadden om de vissers, toen het beestje weer wegzwom. Wow, wow, wow!! Jullie snappen, nu ik erover schrijf ben ik nog onder de indruk. Dat is wat de natuur doet met mij. Het is zo puur, zo machtig mooi, daar zijn wij als mens peanuts bij en dat realiseer ik me altijd zo goed. We denken als mens heel wat te zijn en okee, we zijn best prima, maar de natuur is alles en zonder de natuur zijn wij ook nergens. Wanneer ik zie hoe de mens vaak omgaat met de natuur en ook op het strand, in de zee en in bossen altijd hun zooi achterlaat kan ik zo boos worden. Dat zijn mensen, die totaal geen respect hebben ervoor en wat mij betreft ook niet snappen, dat ze zelf ook onderdeel zijn van die natuur.

Anyway, groot liefhebber van de natuur, maar dat wisten jullie al denk ik. Wat ik ook wel heel grappig vond om te merken aan mezelf, was dat ik totaal geen angst had erna of zo. Je zou denken dat ik nu de zee niet meer in durf, maar het was helemaal niet zo. In plaats van eng, vond ik het alleen maar prachtig en daarbij komt natuurlijk, dat deze haai niet aanvalt. Hij is eerder bang voor ons (terecht denk ik), dan dat wij dat voor hem/haar hoeven te zijn. Alleen wanneer het zich bedreigd voelt zal het bijten, zoals ieder dier denk ik.

Wat een dag! Nieuwe mensen ontmoet, nieuwe dingen geleerd en meegemaakt. Ze moesten ook zo lachen met mijn reactie bij het zien van de haai, maar ja, in Nederland maak je dat niet iedere dag mee. Wanneer je hier opgroeit en vanaf kleins af aan in de oceaan bent, weet je dat ze er zijn en heb je ze al vaker gezien. De enige keer dat ik ze heb gezien is in het aquarium  van Blijdorp. Ook mooi, maar toch anders.

Onze nieuwe vrienden zien we volgend weekend waarschijnlijk weer, dit weekend staat een paar nachtjes Port Elizabeth op de planning, weer even bijkletsen met de familie daar. Vandaag zijn Glen en ik 22 jaar getrouwd en het is wel leuk eigenlijk, want we zijn in Zuid-Afrika getrouwd en dit is het eerste jaar, dat we weer hier zijn op onze trouwdag. We gaan waarschijnlijk lekker eten ergens, we zien het wel. In principe is iedere dag een feestje samen. Dat klinkt vreselijk klef en cheezy misschien, maar we hebben het gewoon nog zo leuk samen, ik kan me geen leven zonder Glen voorstellen. 

Ik ga er weer vandoor, de dagelijkse klussen roepen weer, in dit geval een wasmachine, die piept dat 'ie klaar is met mijn was. Back to real life...;)

Fijn weekend allemaal,
Liefs Ingrid