Ditjes en datjes

Good morning! Ben ik weer...

Had ik jullie al verteld van de prachtige wandeling/klim, die we eergisteren gedaan hebben? Volgens mij heeft Glen er al over verteld. We hadden gehoord van mijn zwager, dat de hike naar de waterval zo prachtig was. Het is in Tsitsikamma, een nationaal park hier aan de Tuinroute, de meeste Nederlanders die hier zijn geweest hebben daar zeker wel van gehoord of zijn er ook geweest. Je hebt daar een restaurant met een wandeling van ongeveer 1 kilometer, die eindigt op een soort hangbrug. De vorige keer waren er wat mij betreft teveel toeristen, de bussen worden daar letterlijk uitgeladen met als resultaat een soort van mierenhoop van mensen, die er lopen. Heel gezellig wanneer je dat leuk vindt, maar dit oude wijffie wil liever wat meer rust ☺️.

De hike naar de waterval gaat eigenlijk helemaal de andere kant op en is vrij moeilijk. Dit staat al op het bord wanneer je eraan begint en Justin zei het ook. Pittig, maar voor ons wel te doen dacht hij. En hij had daar helemaal gelijk in. We wandelen hier heel veel en hebben in november de Tafelberg beklommen, wat heel steil is en niet te vergelijken met dit. Het moeilijke zat 'm vooral in het lopen over rotsblokken, waarbij je soms in de meest rare houdingen met handen en voeten van de ene naar de andere rotsblok moest gaan. Maar goed, dankzij onze yoga in de ochtend zijn we zo soepel als twee jonge hindes, dus dat ging eigenlijk prima. Er zaten wat klimmetjes in, maar ook dat was prima te doen.

Uiteindelijk kwamen we aan bij de waterval, wat voor mij een beetje een tegenvaller was. Klinkt echt vreselijk verwend, I know, maar het voelde gewoon zo. Ik vond de andere kant, de oceaan met tussen de rotsen een soort zwembadje veel interessanter. Het water was zo prachtig helder en blauw, ik wilde niets liever dan daar even een klein duikje in nemen. Toen Glen dat hoorde, ging hij meteen in de "boer maak een plan"-modus en kijken of we ook daar naar beneden konden, om op een beetje veilige manier in m'n zwembadje te zwemmen. Het oordeel was positief; we konden daar naar beneden en we waren slim genoeg geweest onze zwemkleding en handdoeken in onze rugzak te stoppen.

Dat is iets wat je hier eigenlijk altijd gewoon mee moet nemen. Wanneer je zo dichtbij de oceaan wandelt vind je vaak kleine pools tussen de rotsen, waar het heerlijk afkoelen is. Het gaat hier nu richting herfst, maar het is overdag nog steeds bloedheet. Wandelen doen we dan ook meestal in de vroege ochtend, zodat we terug zijn wanneer het te heet is. 

Volgens mij was Glen best verrast toen ik zei: "okeeeee" en met hem meeging van de rotsen af om bij het water te komen. Even omkleden; waar een grote badhanddoek al niet goed voor is.... Deze keer voldeed het prima als kleedkamer en stonden we binnen no time in onze zwembroek en bikini. Dit had ik een tijdje geleden denk ik niet gedaan, nu heb ik meer zoiets van "joh, je leeft maar een keer, doe eens gek". Altijd teveel bezig met wat een ander daar dan wel niet van zou vinden of "mag dat wel hier?" Dat is de afgelopen tijd gelukkig wel veranderd bij mij. Natuurlijk ga ik geen gekke dingen doen, maar dit was prima te doen en er was amper stroming. Dussss, daar gingen we het frisse water in. In 1 woord: heerlijk! Wat een welkome afkoeling na de klim er naartoe. Grappig hoe je je, wanneer je iets doet wat je normaal niet zo snel zou doen, helemaal geweldig voelt en beresterk. Alsof je de wereld aankunt of zo. Love it!

Anyway, even lekker opgefrist en daarna begonnen aan de terugweg. Die viel alweer mee, al waren we allebei blij weer bij de auto te zijn. De zon had inmiddels aardig aan kracht gewonnen en dat neemt dan ook best wat energie weg merk ik tenminste altijd. In de auto, schoenen uit, slippers aan en terug naar huis. Tsitsikamma ligt op ongeveer 1,5 uur van ons huis, dus dat is prima te doen. Vooral omdat dit stuk snelweg heel rustig is, niet te vergelijken met de wegen in Nederland.

Tijdens de rit naar huis werd het weer steeds slechter en bleek achteraf, dat het in Cape st. Francis eigenlijk de hele dag regenachtig was geweest, terwijl wij het meest prachtige weer hadden, even verderop. Goede keuze dus!

Toch heeft de wandeling blijkbaar heel wat gedaan met mijn energiehuishouding, want gisteren was ik letterlijk helemaal op. Of dat dan toch een bijwerking is van de medicijnen weet ik niet, maar ik heb tegenwoordig wat dagen nodig om van een meer dan gemiddelde inspanning bij te komen. Ik baal daar dan wel van, maar aan de andere kant ben ik super blij, dat ik het uberhaupt weer kan!

Vandaag is het hier een feestdag, dus veel mensen hebben een lang weekend hier, het vandaag de dag van Human Rights. De meesten Zuidafrikanen weten vaak niet eens waarom ze een vrije dag hebben, maar dat is bij ons natuurlijk niet anders. Okee, we weten wel hoe de dag heet, maar wat het echt betekent, weet denk ik zeker de helft niet. 

Misschien komt zwagerlief met of zonder neef, we hebben nog geen idee. Hij hoeft de rest van de week niet te werken, maar het hangt ook af van de thuissituatie met een ernstig zieke schoonvader helaas. Mijn schoonzus is op dit moment veel aan het schipperen tussen werk en naar haar vader gaan. Geen gemakkelijke periode voor haar.

Ik moet zeggen, dat ik me de laatste dagen wat "lost" voel. Hartstikke blij om hier te zijn, dit is namelijk toch echt wel mijn happy place, maar ik merk, dat ik iets wil doen. Verder weet ik dat het met de meiden en Toby heel goed gaat, heb er geen stress om, maar mis ze wel natuurlijk. Ik ben en blijf toch mama... Ben er ook wel achter, dat thuis zitten en niets doen niet mijn ding is. Nu kun je je thuis natuurlijk ook bezig houden met van alles en nog wat, maar toch. Waarschijnlijk realiseer ik me nu pas echt, dat dit niet een gewone vakantie is van een paar weken. Ik vind het prima hoor, dit gevoel. Het is iets, waarvan ik wist dat het zou komen en eigenlijk ook hoopte dat het zou komen. Deze 3 maanden zijn natuurlijk ook voor ons een soort proef en dat gaat niet alleen maar leuk en geweldig zijn. Alhoewel het zeker leuk en geweldig is, maar hopelijk snappen jullie wat ik bedoel. 

Hier is waar ik wil zijn, maar niet zonder iets te doen. Hier is waar ik wil zijn, maar dan graag met alle mensen waar ik veel van houd. Dat bedoel ik denk ik. Ik ben nu ergens, maar ook nergens soort van. Dat is het "nadeel" van een relatie/huwelijk met iemand uit een ander land. Je staat altijd met 1 been in 1 land, vooral wanneer je het land van je lief ook zo liefhebt. Ach, het zijn allemaal wat gedachten, die ik naast alle leuke dingen, ook met jullie wil delen. Niet omdat ik bemoedigende woorden nodig heb, maar dit is ook wat het is. Vaak zie je op social media alleen de leuke dingen, maar het leven is niet altijd alleen maar feest. En dat mag ook gedeeld worden. Toch? 

Vandaag gaan we weer zien wat de dag ons brengt en zo te horen gaat die beginnen op het strand en in de zee. Manlief wil weer gaan spelen met zijn board en ik denk dat ik deze ochtend begin met een frisse duik. Dat zorgt altijd ook voor een fris koppie, letterlijk en figuurlijk.

Fijne dag, maak er weer iets moois van!
Liefs, Ingrid ❤️