Ben ik weer...

Na een paar dagen in Port Elizabeth zijn we weer terug "thuis" in Cape st. Francis. Grappig hoe ik iedere keer naar PE wil, om zwager, schoonzus, neef, Granny and Grandpa te zien, maar ook weer blij ben wanneer we weer terug zijn. Volgens mij heb ik er al over geschreven; de stad is niet meer mijn ding. Misschien is het dat ook wel nooit geweest. 

Gisteren was een dag met veel in de auto zitten en allerlei dingen regelen, vandaag was heerlijk relaxed. Vanochtend weer begonnen met een yogasessie, die al veel te lang geleden was weer, door van alles wat tussendoor kwam. Daarna vroeg ik aan Glen of hij zin had in een wandeling. Wanneer we dat doen moet het wel in de ochtend; het is hier dan wel herfst, het is 's middags nog steeds bloedheet. Niet erg hoor, maar dan is het wat mij betreft binnen blijven. Onze regel is eigenlijk niet in de zon tussen 11 en 3, buiten die tijden genieten we er volop van. 

Gisterenavond was trouwens een prachtige lichtshow hier. Wat een donder en bliksem, het was een echt schouwspel met de bliksem, die volop de zee in sloeg. Vroeger was ik als de dood voor onweer, nu vind ik het prachtig. Tenminste, wanneer ik veilig binnen zit en liefst niet in een vliegtuig...😅

Veel regen was er en komt er nog. Vanavond en morgen beloven de tanks gevuld te worden met regenwater, iets waar mensen hier heel blij mee zijn.

Daarna komen er weer een paar hele warme dagen aan, het Paasweekend belooft heet te worden. Hopelijk is het in Nederland nu ook eindelijk beter, maar ik geloof wel dat de voorspellingen er ook voor jullie prima uitzien. 

Over een paar dagen komt er misschien wat bezoek uit PE, maar zeker weten doen we het niet. We zien het wel. Dat heb ik inmiddels wel geleerd. Ik zorg dat de logeerkamers en badkamers schoon zijn en we laten ons verrassen. Volgende week sowieso weer terug naar PE, om mee te gaan met schoonmoeders voor haar onderzoeken. Haar gezondheid laat nog steeds te wensen over, maar is op het moment gelukkig stabiel. Benieuwd wat er volgende week uitkomt en dan zien we wel weer verder. Day by day is het advies bij haar geloof ik. Wanneer het nodig is zijn we een uur later bij haar.

Met de vader van Glen gaat het gelukkig heel goed. Hij is jarenlang geleden gediagnosticeerd met Diabetes II, maar zorgt zo goed voor zichzelf, dat hij nu dagelijks suikerwaarden heeft van tussen de 5 en max 7. Supergoed! Wat ben ik trots op hem! Hij woont alleen, maar eet gezond, beweegt iedere dag en doet zelfs wekelijks aan Pilates. In het complex waar hij woont komt iedere maandag een Pilates teacher en zij geeft gratis les aan de oudjes. Zo blijven ze in ieder geval sterk en soepel; wat een prachtig initiatief!!

De Pilateslessen, die ik wekelijks meerdere keren volg en het feit, dat mijn schoonvader er zo blij mee is, hebben me aan het denken gezet. Hoe gaaf zou het zijn, wanneer ikzelf een opleiding ga doen en deze lessen kan gaan geven. Wat ik zo mooi vind aan Pilates is, dat het vooral draait om een sterk core (de band van buik- en rugspieren om je middel). Een sterk core is zo ontzettend belangrijk voor iedereen eigenlijk!

Tijdens de lessen word je heel bewust en goed een oefening in gesproken. Het is niet snel en vluchtig zoals je vaak bij andere lessen ziet, maar controle en ademhaling spelen een hele grote rol. Iedereen kan het doen en het is ook voor iedereen goed. Jong en fit, oud en niet meer helemaal topfit, topsporters en/of amateurs. Het is een pefecte aanvulling op andere sporten en voorkomt veel blessures, maar ook ikzelf heb gemerkt hoe het me geholpen heeft bij weer in beweging komen met reuma.

Grappig hoe ik 's nachts dan van alles ga bedenken. Hoe dan, waar dan en in welke opzet. Ik heb natuurlijk ook mijn opleiding als gewichtsconsulent, coach en dit zou een perfecte aanvulling zijn om mensen een totaalplaatje te kunnen bieden voor een gezonde leefstijl. Het blijft toch mijn passie, om mensen erop te wijzen, dat ze zelf zoveel kunnen doen. Het kost moeite en het is zeker niet gemakkelijk, maar het is zo de moeite waard. 

Misschien hebben sommigen van jullie het wel eens op mijn Insta voorbij zien komen, maar ik ben ook heel erg geinteresseerd in Human Design. Met behulp van je geboortedatum, precieze tijd en geboorteplaats komt er een profiel uit en in mijn geval is het wel heel grappig hoe het op zoveel manieren altijd weer klopt. Het leuk vinden van veel verschilende dingen is er eentje van. Ik ben blijkbaar iemand, die goed is in het helpen van mensen en vind heel veel dingen leuk. Ik moet mijn gevoel volgen om in de flow te komen en ik blijf terugkomen op dit onderwerp: mensen helpen met leefstijl, het weer vinden van hun eigen passie en/of pad; goed voor zichzelf zorgen door goede voeding, beweging en rust. 

Ik hoor sommigen van jullie denken: "stopt ze ooit met bedenken wat ze nou eigenlijk wil?" En het antwoord is: "nee, waarschijnlijk niet". Of in ieder geval, "voorlopig niet". En blijkbaar hoort dat bij me, dus ik maak me er niet echt heel druk om. Er zal heus wel een punt komen, waarop ik het wiel uitgevonden heb. Wanneer? Geen idee, maar ik moet dan altijd denken aan de pedicure, waar ik tegenwoordig naartoe ga. Zij is op haar 54ste begonnen aan haar eigen praktijk en het gaat supergoed en wat is ze blij, dat ze dat nog gedaan heeft. Dit jaar tik ik de 52 aan, dus wat dat betreft...

Ach, het zijn allemaal hersenspinsels, die ik hier neerschrijf. Een deel ervan zal wel uitkomen, een deel ook niet. Wat ik wel weet, is dat ik niet niets wil doen. Daar ben ik tijdens deze mini-sabbatical wel achter gekomen. Ik had de rust en het even alleen zijn met Glen hard nodig, na afgelopen jaar, maar ik voel me sterker worden en er komt weer plaats voor ideeen. En dat betekent, dat het goed gaat met me. Gelukkig maar. Wanneer ik denk aan de maanden voordat we gingen, denk ik vooral aan heel veel tranen en niet meer weten wat ik moest doen.

Ik wist dat ik moest stoppen in het ziekenhuis, maar wilde het ook niet, omdat ik het ook naar mijn zin had met alle leuke en lieve mensen om me heen. Ik wist dat ik hier naartoe wilde, maar wilde ook onze meiden en Toby niet achterlaten. Zo verschrikkelijk veel emoties, het was een soort achtbaan. Ik was bang dat ik de verkeerde beslissing had genomen, maar wist ook dat ik iets moest doen. 

De tranen zijn sinds ik hier ben, misschien twee keer even teruggekomen. Ik ben tot rust gekomen, heb aan dingen gewerkt, waar aan gewerkt moest worden en de rust en stilte hebben me zo ontzettend goed gedaan. Ook Glen is tot rust gekomen en is zoveel relaxter nu. Nog 5 weken en dan gaan we weer naar huis. Dan kan ik iedereen weer knuffelen, heerlijk! Weer kletsen met onze meiden, mijn ouders, vriendinnen en natuurlijk knuffelen met de liefste Toby. Iedere dag word ik weer sterker en wat is dat een fijn gevoel!

Liefs,
Ingrid ❤️